داستان گل‌خوردن‌های علیرضا بیرانوند و آن هم در هر بازی دو گل، اتفاقی نیست که بتوان به سادگی از آن عبور کرد.
به گزارش شهر تی وی، شاگردان امیر قلعه‌نویی با دو گل از حریف خود پیش هستند و ناگهان یک توپ سرگردان در محوطه جریمه ایران. علیرضا بیرانوند چند بار این پا و آن پا می‌‌کند تا خود را به این توپ سرگردان در شش قدم برساند یا نه و در نهایت اما در میان عدم مسئولیت‌پذیری مدافعان، این جوئل کوجو است که بالاتر از همه توپ را به زاویه مخالف دروازه بیرانوند می‌زند و بیرانوند هم هرچقدر به خودش کش می‌آورد از مهار توپ ناکام می‌ماند.
این اولین گل دریافتی بیرانوند است و در نهایت هم بار دیگر یک موقعیت خطرناک دیگر و این بار روی پنالتی؛ برای هواداران فوتبال که خاطرات شیرینی از بیرانوند و مهارهای پنالتی‌اش به خاطر دارند، برخلاف شرط بیشتری که برای گل شدن توپ وجود دارد، یک امیدواری بزرگ‌تر با حضور بیرانوند دارند؛ “گلری که حتی یحیی گل‌محمدی در روز استراحتش در جام حذفی، وقتی تیمش به مخمصه پنالتی در پایان 120 دقیقه افتاده بود، او را به میدان می‌فرستاد و او نیز با همان غرور و البته اعتمادبنفس خاص، نقش تاثیرگذارش را به جا می‌گذاشت. اما این بار باز هم این جوکو بود که برخلاف پیش‌بینی‌اش زاویه مخالف را نشانه گرفت و او را تسلیم کرد.
علیرضا بیرانوند الان فقط برچسب دروازه‌بان را روی خود دارد و از بازیکنی که نقش تعیین‌کننده در جریان بازی می‌گذارد فرسنگ‌ها فاصله گرفته است. او که برای رسیدن به جایگاه شماره یک تیم ملی و باشگاهی‌اش مسیری طولانی را طی کرده است؛ مسیری که خودش بارها به اشکال مختلف به آن اشاره کرده و خیلی‌ها دیگر آن را از حفظ شده‌اند.
دروازه‌بانی که البته به گواه کارشناسان به حق توانسته بود با اختلاف زیاد نسبت به رقبایش شماره یک و بدون جایگزین باشد.
با این حال روند عملکرد او طی دیدارهای اخیر و خصوصا در این فصل به شکلی نبوده که قابل دفاع باشد. شاید او تقصیر چندانی در گل‌های دریافتی نداشته باشد اما با بیرانوندی که با آن شناخته می‌شود و انتظار می‌رود فرسنگ‌ها فاصله گرفته است.
دروازه‌بانی که در کارنامه‌اش می‌توان به حداقل به اندازه دو برابر انگشت دست‌ها به صحنه‌های ماندگار و سیوهای خاطره‌انگیزش اشاره کرد. جایی که کاملا همه ناامید شده بودند اما یک واکنش دیدنی، یک مهار فراموش نشدنی و در نهایت نجات دروازه همه را به ایمان رساند که او واقعا شایسته شماره یک بودن و این همه توجه است.
برای مثال زدن در این خصوص شاید برای دو بخش تیم ملی و باشگاهی بتوان به مهار پنالتی کریس رونالدو در جام جهانی و البته ضربه سر ژاوی هرناندز در نیمه نهایی لیگ قهرمانان به عنوان دو نقطه پررنگ و قابل اشاره در این زمینه اشاره کرد. با این حال فارغ از این دو صحنه ماندگار و خاطره‌انگیز، بیرانوند چه در بازی‌های باشگاهی و چه تیم ملی و بین‌المللی توانسته بارها نقش ناجی دروازه تیم ملی را ایفا کند.
اما چیزی که اکنون از او می‌بینیم تنها برچسب نام دروازه‌بان و پست “گلری” است؛ او در دو بازی اخیر تیم ملی مقابل کره شمالی و قرقیزستان به عنوان حریفان درجه یک تیم ملی و در آسیا، چهار گل دریافت کرده است. آماری باورنکردنی و عجیب برای شماره یک تیم ملی که روزگاری باز کردن دروازه‌اش برای خیلی از مهاجمان یک حسرت بود و دقیقه‌شمار کلین‌شیت‌ها از چند بازی فراتر می‌رفت.
جای دوری نرویم؛ بیرانوند در مسیر جام جهانی 2018 بیشترین کلین شیت را به نام خود کرد. اتفاقی که در مرحله نهایی جام جهانی قبلی هم برای او اتفاق افتاد. با این حال او اکنون در این مسیر جدید و در راه جام جهانی 2026 5 گل دریافت کرده است که چهار گل آن را کره شمالی و قرقیزستان به ثمر رسانده است. با این حال همانطور که گفته شد، شاید تقصیر کمی را بتوان به نام شماره یک تیم ملی در دریافت این گل‌ها لحاظ کرد و مسئله اصلی همان است که در ابتدا هم گفتیم: “انتظار”!
از علیرضا بیرانوند انتظاری فراتر از سوپرمن شدن در دروازه تیم ملی نمی‌رود اما او خودش هم به خوبی از این نکته آگاه است که اگر با تمرکز بیشتری کار را دنبال کند و مسائل بیرون فوتبالی و حواشی و …. را به دیگران بسپارد، قطعا قادر خواهد بود در واکنش‌های نهایی نقشی را ایفا کند که بار دیگر هیچکس جرات حرف زدن درباره پست بازی او را هم نداشته باشد. این اتفاقی است که او بارها ثابت کرده و در خاطر همه فوتبالدوستان هم صحنه‌های به مراتب از سخت‌تر از گل‌های دریافتی چند وقت اخیر او وجود دارد که با مهارت ویژه خود، حسرت به دل مهاجمان گذاشته بود.